Μες στου φεγγαριού τα δίχτυα μπλέχτηκα
και την κόρη των ανέμων ερωτεύτηκα
δεν στεριώνει σε λιμάνι
δεν φοβάται τον καιρό
και η άνοιξη σαν πιάνει
στήνει στην καρδιά χορό.

Ε, ει! Μάτια μου ζωγραφιστά
Ε, ει! Ποιος στον έρωτα χρωστά.

Δρόμο παίρνω να σε φτάσω κι όπου βγει
δεν φοβήθηκα μονάχος να ανοίξω την πληγή
κι αν στο δρόμο ξεστρατίσω
δεν λυπάμαι ούτε στιγμή
πώς ν`αλλάξω τη ζωή μου
μ`ό, τι μοιάζει με ζωή.