Με τον καιρό τον άνεμο
το φως μιας άλλης μέρας
οι πληγές πώς κλείνουν
πώς αλλάζει ο αέρας.

Ποιος θεός τα δίνει
ποια φωνή τα ντύνει.

Ματώνει ο χρόνος τα λευκά
τα διάφανα φτερά του
κι οι στιγμές σαν φύλλα
πέφτουν απ`τα δάκρυά του.

Δώσε μου στο στόμα
μια στιγμή ακόμα.

Ο βασιλιάς ξεψύχησε
στου σκύλου του τα πόδια
γιατί δεν επίστεψε
του έρωτα τα λόγια.

Να με πας αγάπη
ως της γης την άκρη

Ζωή μου εσύ απόψε
που απομείναμε πιο λίγοι
το τραπέζι στρώσε
να τα πούμε σαν δυο φίλοι.

Να σου πω όμως κάτι ;
αχ, νερό κι αλάτι.