Ανάθεμά σε θάλασσα
που δε λυπάσαι νιάτα
παίρνεις του κόσμου τα παιδιά
στης ξενιτιάς τη στράτα.

Θάλασσα κακιά μαργιόλα
εσύ μας τα κάνεις όλα.

Πήρες και την αγάπη μου
τόσο καιρό στα ξένα
κι έμεινα στην ακρογιαλιά
με μάτια δακρυσμένα.

Τάζω κερί στην Παναγιά
και στον Άγιο Νικόλα
να φέρεις την αγάπη μου
αχ, θάλασσα μαργιόλα.