Η ανάμνηση χαράζει την ψυχή και μου λείπεις,
όσα ξέχασες ακόμη σε θυμίζουν και είναι εδώ
να μου ομορφαίνουν τη μέρα έστω κι αν δε σε δω,
έστω κι αν δε σ’ αγγίζω, έχω κάτι ν’ αγαπώ,
είναι το χθες νωπό και φέρει ακόμη τ’ όνομα σου,
μου θυμίζει το πρώτο ξημέρωμα στην αγκαλιά σου,
μου θυμίζει τ’ άγγιγμά σου,
μου θυμίζει το κορμί, το πρόσωπο σου, τη φωνή και το χαμόγελο σου,
θέλω να γράψω κομμάτια για `σένα, στομώνει η πένα
αφού όλα αυτά που νιώθω δεν αξίζουν γραμμένα,
κρατά μόνο τα καλύτερα και μην φοβάσαι
και ν’ ακούς που και που, όχι μόνο αν θες να με θυμάσαι,
τόλμα, γλυκιά μου κοίτα ψηλά στον ουρανό
ν’ ανταμώσεις όλα αυτά που σου αξίζουν κι εγώ θα `μαι κάπου εδώ
να σ’ ακουμπάω με νότες και στίχους,
μ’ ένα μπουκάλι κρασί,
με δύο φίλους, το χαρτί και το στυλό,
σ’ αυτά τα βραδιά που πίσω με γυρνάνε
σ’ ένα κρύο Γενάρη για να πονάω και να θυμάμαι,
θα `χω μέσα μου, ζέστη εικόνα, μια ημερομηνία,
τριάντα μία δωδέκατου 2003 (έξι στην περίπτωσή μας)...

Φτάνει Γενάρης ξανά...
Στα χρώματα του κι εγώ...
Σ’ οποία αγκαλιά κι αν ξυπνάς...
Θα είσαι εδώ...

Προσπαθώ πάνω σε βρωμικα κι εφήμερα κρεβάτια
να ξεχάσω το κορμί σου ναι , μα είναι ανώφελο,
ο πόνος διπλός, αφού προδίδω την ψυχή μου
καταλήγω να μισώ το μυαλό και το κορμί μου,
το δάκρυ στεγνώνει και μένει μόνο το σημάδι,
μένουν μόνο τ’ αναφιλητά μου μέσα στο σκοτάδι,
κανε κάτι, μην έρθεις πάλι στα όνειρα μου,
ο Μορφέας ψάχνει τρόπους να σε φέρει κοντά μου,
έτσι άσ’ το να φύγει, όνειρο ήταν και πάει,
η καρδιά μου στο χαρτί κυλάει, σε συναντάει ξανά,
μην με ξεχάσεις,
οποία αγκαλιά κι αν φτάσεις, να έχεις πάντα ένα χώρο στην καρδιά σου κρυφά,
καλή χρόνια γλυκιά μου
που `σουν εδώ σ’ ευχαριστώ,
που έχει μείνει κάτι πίσω να θυμάμαι όταν πίνω,
που για μένα τα πάντα είναι σαν το πρώτο λεπτό,
που όσα κομμάτια και να γράψω κάπου εδώ καταλήγω...

Φτάνει Γενάρης ξανά...
Στα χρώματα του κι εγώ...
Σ’ οποία αγκαλιά κι αν ξυπνάς...
Θα είσαι εδώ...

Κι έτσι απλά θέλω να ξέρω αν ακόμη με θυμάσαι,
αν χαμογελάς όπως παλιά, κομμάτια μου αν ακούς όταν φοβάσαι,
αν περνάς καλά, αν ξέχασες, αν άλλαξες,
αν πέταξες αυτά που σου `χα γράψει απλά,
είσαι γύρω μου, δεν έφυγες, δε χάθηκες,
υπάρχεις και χαράχθηκες βαθιά μες στην καρδιά, μέσα στο χτες,
υπάρχεις πάντα, μην κλαις, ήτανε όνειρο μου λες,
μα σαν ξυπνήσω απ’ το όνειρο θα `χεις πετάξει.
Έτσι απλά σ’ ευχαριστώ, σ’ ευχαριστώ που `σουν εδώ,
που έχω κάτι να θυμάμαι, έχω κάτι να πονάω,
έχω ακόμη τ’ άρωμα σου, τη μορφή και τ’ άγγιγμα σου,
μην ξεχάσεις να χαρίζεις την καρδιά σου ακριβά,
εγώ θα είμαι πάντα εδώ να σ’ αγαπάω σιωπηλά,
να χτίζω στίχους, να θυμάμαι ξημερώματα στο κρύο,
ξημερώματα αγκαλιά, όλα ντύθηκαν αγνώριστα,
με λύγισαν τα πάντα, ψάχνω πάλι να σε βρω,
σκίζω τραγούδια και πίνω,
γράφω κι όμως δεν ξεχνάω
κι εσυ μέσα σ’ ένα όνειρο γαλάζιο κι απαλό,
είχα τόσα να πω, θέλω να ζήσω αλλά τόσα,
αν αξίζεις, σου είχα γράψει, έλα πίσω να με βρεις,
είμαι εδώ για `σένα, ξεχασμένος στο ξημέρωμα,
πρώτη Γενάρη με την εικόνα σου νωπή,
μην με ξεχάσεις...
Θα είσαι εδώ...

Φτάνει Γενάρης ξανά...
Στα χρώματα του κι εγώ...
Σ’ οποία αγκαλιά κι αν ξυπνάς...

Θα είσαι εδώ...