Έφυγα σιωπηλά κάποια χαράματα
και δε θα μάθεις σε ποιο μένω δρόμο.
Και άδικα μου στέλνεις τόσα γράμματα,
απλώς ταλαιπωρείς τον ταχυδρόμο.

Τώρα για σένα θα μιλώ
σε χρόνο παρατατικό,
και θα γελώ σαν πρώτα
και θα γελώ σαν πρώτα.
Όμως στου φεγγαριού το φως
θα κλαίω για σένα μοναχός
σε χρόνο ενεστώτα,
σε χρόνο ενεστώτα.

Όνειρα μιας ζωής πίσω μου άφησα
και είπα "τώρα πια στάχτη ας γίνουν".
Βρεγμένα στη βαλίτσα τα πουκάμισα
με δάκρυα που αστέγνωτα θα μείνουν.

Τώρα για σένα θα μιλώ
σε χρόνο παρατατικό,
και θα γελώ σαν πρώτα
και θα γελώ σαν πρώτα.
Όμως στου φεγγαριού το φως
θα κλαίω για σένα μοναχός
σε χρόνο ενεστώτα,
σε χρόνο ενεστώτα,
γιατί σ’ αγαπώ.