Πες ότι ανοίγω όσο μπορώ τα μάτια και γίνομαι σαν Κυριακή.
Πες ότι παίρνω βαθιά ανάσα να γκρεμιστώ σαν φυλακή.
Γίνομαι, λέει, φρέσκο μανόγαλο τσιγγάνας για ξόρκι χωρισμού.
Και δαγκωμένο πανωσέντονο πουτάνας σε φινάλε ψεύτικου οργασμού.
Πες ότι ντύνομαι στου ήλιου το χρώμα και μοιάζω με γιορτή,
βουλώνω αυτιά και ράβω στόμα, για να μη πω ούτε ένα γιατί.
Πες πως υποκρίνομαι ότι εκεί έξω, είδα και κάποια αρσενικά.
Πες πως ευθύνομαι αν μπλέξω, ό,τι κι αν γίνει, τελικά.
Αν μου ζητήσουν μια μελωδία εκεί έξω, ξέρω τι θα παίξω.
Αν με κεράσουνε φαρμάκι εκεί έξω, θα το πιω μια κι έξω.
Αν πρέπει να πατήσω σε πτώματα εκεί έξω και με σπρώξουνε θα τρέξω.
Μα, αν γίνω όνειρο και βγω εκεί έξω, πες μου πώς θ’ αντέξω
Μα, αν γίνω όνειρο...