Αφού με έχεις άχτι,
γιατί να επιμένω;
Άλλο δεν περιμένω
την Άνοιξη απ’ τη στάχτη.

Έψαξα την αγάπη
με βλέμμα μεθυσμένο.
Πάλεψα απελπισμένος
για το δικό μας χάρτη.

Νύχτα, φεγγάρι, θάλασσα κι αστέρια πόσα;
Κι αν όλα σου τα χάριζα κι ακόμα τόσα,
φωτιά και νερό μαζί
θα πάντρευα κάποια στιγμή
μα δε θέλησες εσύ!

Περάσαμε απ’ τον ήλιο,
δε ζεσταθήκαμε!
Το χρόνο είχαμε φίλο
κι όμως αργήσαμε!

Άλλο δεν περιμένω
την Άνοιξη απ’ τη στάχτη.
Αφού με έχεις άχτι,
γιατί να επιμένω;

Νύχτα, φεγγάρι, θάλασσα κι αστέρια πόσα;
Κι αν όλα σου τα χάριζα κι ακόμα τόσα,
φωτιά και νερό μαζί
θα πάντρευα κάποια στιγμή
μα δε θέλησες εσύ!