Γίνανε δηλητήριο τα φιλιά σου
που κυλά στο αίμα μου αργά,
αγάπη είχα δώσει στην καρδιά σου
κι εσύ μόνη μ’ αφήνεις ξαφνικά,
πώς ν’ αντισταθώ για να μην κλάψω;
πώς να κάνω πέτρα την καρδιά;
τί σου έκανα για να αξίζω,
πες μου, τέτοια συμπεριφορά;

Για σένα φοβάμαι
που μόνος θα γυρνάς στα περασμένα,
για σένα λυπάμαι
που λάθη θα μετράς απελπισμένα,
για σένα θα κλαίω
κι ας πόνεσα πολύ χωρίς να φταίω,
για σένα, για σένα,
που αγάπησα πιο πάνω κι από μένα,
για σένα.

Όσα σε θυμίζουν με πονάνε,
έγιναν τα χάδια σου πληγές,
τα μεγάλα λόγια τα θυμάμαι,
λόγια που θυμίζουν ενοχές.

Για σένα φοβάμαι
που μόνος θα γυρνάς στα περασμένα,
για σένα λυπάμαι
που λάθη θα μετράς απελπισμένα,
για σένα θα κλαίω
κι ας πόνεσα πολύ χωρίς να φταίω,
για σένα, για σένα,
που αγάπησα πιο πάνω κι από μένα,
για σένα, για σένα,
που αγάπησα πιο πάνω κι από μένα,
για σένα.