Σαν άστρο που σ’ ακολουθά
αιώνες ύστερα απ’ το θάνατό του
σαν τον τρελό που βλέπει να γελά
μες στο σπασμένο καθρέφτη το είδωλό του

σαν βασανισμένοι ήρωες
στη σκηνή κάποιου κωμικού θιάσου
σαν υπνωτισμένοι θεατές
πως πέρασαν τα χρόνια για φαντάσου

ω οι ωραίες μέρες γίνονται χθες
σκιές ζωντανές τη νύχτα ανάβουν φωτιές
μουσικές και ποτά στη βεράντα
τώρα είναι μες τα μάτια σου, ανταύγειες βαθιές
όσο πιο μακρινές φαντάζουν ιδανικές
κι έτσι θα τις θυμάσαι για πάντα

τι ωφελεί να ξύνεις την πληγή
ανοίγεις μια πιο βαθιά πληγή από κάτω
αδειάζει το ποτήρι ο ποιητής
και κατεβαίνει βρίζοντας στον πάτο

σ’ ένα κρύο σπίτι σκοτεινό
ο άλλος σου εαυτός όλο γυρίζει
τον συναντάς στο δρόμο σαν παλιό γνωστό
προσπερνά κι ανέμελα σφυρίζει

ω οι ωραίες μέρες γίνονται χθες
σκιές ζωντανές τη νύχτα ανάβουν φωτιές
μουσικές και ποτά στη βεράντα
τώρα είναι μες τα μάτια σου, ανταύγειες βαθιές
όσο πιο μακρινές φαντάζουν ιδανικές
κι έτσι θα τις θυμάσαι για πάντα