Μικρή μου χώρα
καρδιά μεγάλη
στον ήλιο πάντα
χαμογελάς.

Έλα και τώρα
στο ακρογιάλι
της θύμησής μου
να τριγυρνάς.

Έλληνας είμαι και το φωνάζω
ν’ ακούσει τ’ άστρο της χαραυγής.
Έλληνας είμαι κι ανατριχιάζω
μόνο στη σκέψη της μάνας γης.

Στείλε καράβι
απ’ τα νησιά σου
και τους ανέμους
για συντροφιά.

Δώσ’ μου ένα χάδι
μιαν αγκαλιά σου
πάρε με πίσω
στην ξαστεριά.

Έλληνας είμαι και το φωνάζω
ν’ ακούσει τ’ άστρο της χαραυγής.
Έλληνας είμαι κι ανατριχιάζω
μόνο στη σκέψη της μάνας γης.

Aπό τον Έβρο
στη Σαμοθράκη
κι από την Κρήτη
φυσά Νοτιάς.

Φέρνει τραγούδι
σε μιαν Ιθάκη
που ’χουν οι Έλληνες
της ξενιτιάς.

Έλληνας είμαι και το φωνάζω
ν’ ακούσει τ’ άστρο της χαραυγής.
Έλληνας είμαι κι ανατριχιάζω
μόνο στη σκέψη της μάνας γης.

Μας πλημμυρίζει
μια μελωδία
απ’ το μπουζούκι
και το ζουρνά.

Δίπλα μια λύρα
με νοσταλγία
κι ένα κλαρίνο
που μας μεθά.