Ένας γκρίζος ουρανός δίχως ήλιο, δίχως φως,
κι η ζωή μου κρεμασμένη σε κλωστή,
κάθε μέρα προσπαθώ την αλήθεια να δεχθώ,
δεν υπάρχεις, δεν υπάρχω ούτε εγώ.

Ποιο φεγγάρι σ’ έχει πάρει αγκαλιά,
ποιο ταξίδι σε κρατάει μακριά,
ποιο φεγγάρι να σου τάξω για να `ρθείς,
μια ψυχή, μια καρδιά για να λυπηθείς.

Μια παράξενη σιωπή με ξυπνάει το πρωί,
σ’ ένα σπίτι που το γέμιζες εσύ,
έν’ απέραντο κενό κάθε ώρα και λεπτό,
δε μ’ αφήνει από σένα να σωθώ.

Ποιο φεγγάρι σ’ έχει πάρει αγκαλιά,
ποιο ταξίδι σε κρατάει μακριά,
ποιο φεγγάρι να σου τάξω για να `ρθείς,
μια ψυχή, μια καρδιά για να λυπηθείς.