Σαν τη σκιά ξενύχτησες κι αυτό εδώ το βράδυ,
κρατώντας στην παλάμη σου ένα μηδενικό.
Είχες απ`τα χαράματα, ανήφορο είχες πάρει
κι ήτανε το ’’κατέβασμα’’...θανατικό σωστό.

Κάποια στιγμή σου φάνηκε πως έπαψε η καρδιά σου
και πήρες δυο λεπτά ζωής, κι εκείνα δανεικά.
Μπορεί να ξημερώθηκες απάνω στα φτερά σου
γιατί δεν βρήκες ουρανό τη βόλτα να χωρά.

Στα σύννεφα, στα σύννεφα, στα χρώματα της δύσης
φουσκώνουν τα μεσάνυχτα και στάζουνε νερά.
Τα πρόσωπα, τα πρόσωπα πού`ναι να συναντήσεις
έρχονται και ξανάρχονται σαν γράμματα κλειστά.

Πόσες φορές γυρίσανε τα μάτια της ψυχής σου.
Πόσες φορές μοιράστηκε στα δύο η καρδιά.
Ήτανε που δεν έγινε ευχή η προσευχή σου
και ξέφυγε απ`το δρόμο της κι έγινε μαχαιριά.