Μεσημέρι
μεσημέρι στη σκιά
κι ένα χέρι
ένα χέρι μες στον ύπνο μου γλιστρά
κι είναι τ`όνειρο βαθύ
κι αναδύεσαι γυμνή.

Μεσημέρι
κι ένα χέρι με ξυπνά
ένα χέρι
σαν μαχαίρι που εκδίκηση ζητά
με πληγώνει στο λαιμό
μα δε θα παραδοθώ.

Σώμα με σώμα
σ`έναν αγώνα
όπου νικάει όποιος έχει νικηθεί
στόμα με στόμα
κι αντέχω ακόμα
ώσπου η ανάσα μου να σβήσει στο φιλί
εσύ και εγώ εχθροί
κι είν`ο πόλεμος γιορτή
γιορτή μες στην άγονη ζωή.

Μεσημέρι
μεσημέρι πυρκαγιά
κι ένα χέρι με ματώνει, με μεθά
κι είν`ο πόθος μανιακός
σαν πυρρίχιος χορός.

Σώμα με σώμα...