Τα μονοπάτια τα παλιά αμοναχός περνώ τα,
μα ‘χει τ’ αχείλι μου καημό κι όχι χαρά σαν πρώτα.

Να μπόρουνα να σ’ αρνηθώ, θα το ‘χα καμωμένο,
μα ούτε το λογισμό βαστώ, ούτε τη σκέψη σταίνω.