Τι θα γίνω Αρμενίτσα μου με σένα, που σ’αγάπησα πιστά
και μαραίνομαι σαν βλέπω να τα έχεις, τα ματάκια σου κλειστά
γύρισε και δες με πάλι σαν και πρώτα, δώσ’ μου δυο γλυκά φιλιά
να μην πέσω Κώτσο μου και πεθάνω, στη θερμή σου αγκαλιά.

Αμάν γιάλα, τζιτζί μ’ τσάλα, θα πετύχεις στα γερά
και θα πάρεις φίνον άντρα, μερακλή και χουβαρντά.

Όλο κείνο θα θυμάμαι, που μου είπες μια βραδιά
πως θα κλαις πάντα για μένα, Αρμενίτσα μου γλυκιά
τότε τ’ απαλά σου χέρια, δυο σπαθιές μου δώσανε
και τα μάτια σου τα μαύρα, αχ με μαχαιρώσανε.

Αμάν πέστο της μαμάς σου, όταν θέλω και μπορώ
ότι ωρα αχ να σε κλέψω, γιατί φως μου σ’ αγαπώ.