Μες στης ζωής μου το τασάκι
τσιγάρα, μάγισσες και δράκοι
σαν μετανάστευσης βαγόνι
που χρόνια φεύγει και πληγώνει.

Σαν πρώτη μέρα στο σχολείο
σαν αραγμένο σάπιο πλοίο
γράμμα ανεπίδοτο κρυμμένο
γέλιο στον τοίχο κρεμασμένο.

Σε ποια να δώσω τη ζωή μου
πόσο να πιάνει κι η ψυχή μου.
Χριστέ, πώς μοιάζουμε κι οι δυο μας
καθώς κρατάμε το σταυρό μας.

Κράτα γερά, πιάσε το κύμα
να κάνει αυτό το πρώτο βήμα
να σπάσει κάθε σου κατάρτι
πολέμα εσύ σαν τον αντάρτη.