Πόσο μου λείπουν εκείνα τα χρόνια τα εφηβικά
που είχα φωτιά μες την καρδιά και ήμουν αλήτης
αλήτης του δρόμου μ’ ανέμελα μακριά μαλλιά
και με μια κιθάρα αγκαλιά περιπλανιόμουν

και τώρα μόνο αναμνήσεις θολές, έχουνε μείνει απ’ τις μέρες τις παλιές
και τώρα μόνος κάθομαι και νοσταλγώ, τρέμω στην ιδέα πως μεγαλώνω και παγώνω

Πόσο μου λείπουν εκείνοι οι φίλοι οι παλιοί
απλοί γνωστοί περαστικοί όλοι τους μου λείπουν
και ‘κείνα τα βράδια τα αθώα φιλιά τα εφηβικά
σε σχολεία και στέκια νεκρά πια, η πρώτη μου αγάπη

Πόσο μου λείπουν εκείνα τα φεγγάρια τα φωτεινά
τα πορτοκαλί τα κόκκινα στων νησιών τις άκρες
και παραλίες μ’ αμμουδιές γεμάτες φωτιές και φωνές
μελωδικές μα και φάλτσες

και τώρα μόνο στάχτες του χτες, έχουν απομείνει σ’ εκείνες τις φωτιές
και τώρα μόνο απέραντη σιωπή, και στην άμμο τ’ αρχικά μας καλυμμένα

Πέρασαν τα χρόνια σου λέω και κλαίω, φύγανε και δε γυρίζουν πια
χάθηκαν αγάπες που άφησαν σημάδια στον χρόνο, πληγές που πονάνε ξανά και ξανά