Δεν μπορώ να το πιστέψω, δεν μπορώ,
πως η αγάπη σου ήταν σύννεφο στη μπόρα.
Κι όπως γίνονταν στην πόρτα σου νερό
εγώ έπαιρνα την κατηφόρα.

Όλα μοιάζαν τότε διαφορετικά
κι οι διαβάτες σαν να ήξεραν κοιτούσαν.
Σκόρπια βήματα, σκυφτά και βιαστικά
προσπερνούσαν, κι ήταν λες και μου μιλούσαν.

Κι άκουγα φωνές, σειρήνες απ’ το παρελθόν
να μιλούν για χρόνια ευτυχισμένα.
Κι ήταν το τραγούδι τους για μένα,
την αγάπη για να θυμηθώ.

Κι άκουγα φωνές, σειρήνες απ’ το παρελθόν
που με κάναν σκλάβο της ζωής τους.
Κι έλεγε τραγούδι η φωνή τους,
να τραβήξω μπρος να λυτρωθώ.

Δεν μπορώ να καταλάβω, δεν μπορώ,
τι σε έκανε το δρόμο σου ν’ αλλάξεις
και με άφησες σε κόσμο σκοτεινό
και ζητάς λιμάνι αλλού ν’ αράξεις.

Όλα μοιάζουν τώρα διαφορετικά
κι οι διαβάτες σαν να ξέρουνε κοιτάνε.
Σκόρπια βήματα, σκυφτά και βιαστικά
προσπερνάνε, κι είναι λες και μου μιλάνε.