Άσε το τραγούδι να καθίσει πλάι σου
δείξ`του ότι θες να σου μιλήσει,
είναι οι πληγές σου στο λευκό κορμί του
στίγματα που μένουν όταν βρέχει
στη σκόνη των φύλλων.

Άσε το τραγούδι με νοήματα να δείξει
πως, αν την αφήσεις, η ρουτίνα
αλλάζει όψη, αγριεύει με τα χρόνια
και είναι μες στο χέρι της μαχαίρι
το προβλέψιμο αύριο.

Άσε το τραγούδι να πιαστεί απ`τ`όνειρό σου
έτσι σαν αγέρας και σαν μνήμη
να`ναι στη στέγη το στοιχειό που μας φυλάει
απ`το φθονερό του χρόνου μάτι
τώρα που βρέχει.

Ανήφορο παίρνω με γερμένο φορτίο
αντέχω ακόμα στου χρόνου το κρύο
βροχή σιγανή τ`ουρανού μαύρο δάκρυ
μ`αρπάζει με στέλνει στου κόσμου την άκρη.