Δικά σου λόγια, που βαθιά μου έχουν κρυφτεί
παίρνουν φωτιά κι ανατινάζουν την ψυχή μου
πίνω από ώρα, μα δεν έχω ζαλιστεί
να ανοίξει η πόρτα να φωτίσει η φυλακή μου.

Πίνω από ώρα, μα δεν έχω ζαλιστεί
τι σου`χω φταίξει κι έχεις εξαφανιστεί.

Ώρες που σφάζουν σαν μαχαίρια κοφτερά
μετράνε μέσα μου αλλιώτικα το χρόνο
κι εσύ μ`αφήνεις μες στη μπόρα ξαφνικά
να συνεχίσω το μοναχικό μου δρόμο.