Απ’ το χώμα παίρνουν χρώμα τα λουλούδια
Και τα κρυφά όνειρά του φανερώνουν
Τα σκορπάνε στον αέρα σαν τραγούδια
Είχα ξεχάσει πως είναι όμορφη η ζωή
Είχα ξεχάσει πόσο όμορφη είναι η ζωή

Καίγεται η μέρα στο ταξίδι για τη νύχτα
Και το σκοτάδι για το φως βάζει παγίδες
Κύμα που σκάει και στεφανώνει την προβλήτα
Είχα ξεχάσει πως είναι όμορφη η ζωή
Είχα ξεχάσει πόσο όμορφη είναι η ζωή

Όλο το φως που `χαμε ζήσει θύμισέ μου
Το αγκάλιασμα του ανέμου
Στη φωλιά της καταιγίδας που κοιμήθηκα μαζί σου
Ανθισμένοι στα χιόνια θυμίσου
Όλα ανάποδα γυρίσαν τα ρολόγια και τ’ αστέρια
Παγωμένα μεσημέρια
Όλα ανάποδα γυρίσαν ξανά

Μα η θάλασσα δεν ξέρει δε θυμάται
Και σαν παιδί τους θησαυρούς της σου χαρίζει
Στην αμμουδιά γυμνό χρυσάφι που κοιμάται
Είχα ξεχάσει πως είναι όμορφη η ζωή
Είχα ξεχάσει πόσο όμορφη είναι η ζωή

Γυρνάω στους δρόμους δίχως όνομα και μοίρα
Κοιτάω με μάτια που αγάπησαν το φως
Η μοναξιά γέννησε μέσα μου πλημμύρα
Είχα ξεχάσει πως είναι όμορφη η ζωή
Είχα ξεχάσει πόσο όμορφη είναι η ζωή