Θ’ αναδυθώ, απ’ το νερό θα βγω
σαν Αφροδίτη εγώ μπροστά σου να σταθώ,
κι εσύ μιλιά, θα με κοιτάς βαθειά,
κοχύλι η αγκαλιά, πετράδια τα φιλιά.

Κοίτα που κατάντησα, να λέω άλλα αντ’ άλλων,
τώρα που `χεις φύγει και μου πήρες το μυαλό,
γύρνα έστω ξένος και θα πω πως πήγα μ’ άλλον
να ζηλέψεις άπονε τον ίδιο σου εαυτό.

Και θ’ ανεβώ σε θρόνο ακριβό
εγώ τον κόσμο αυτό σωστά να κυβερνώ,
κι εσύ μικρό θα κάνεις ό,τι πω
θα σε διατάζω εγώ, υπήκοο σωστό.

Κοίτα που κατάντησα, να λέω άλλα αντ’ άλλων,
τώρα που `χεις φύγει και μου πήρες το μυαλό,
γύρνα έστω ξένος και θα πω πως πήγα μ’ άλλον
να ζηλέψεις άπονε τον ίδιο σου εαυτό.