Μες τις φωτιές σε έψαχνα εχθές μα σήμερα βουρκώνω
και πάνω στις πλαγιές αφήνω τον θυμό μου
στάχτη η ψυχή δε φτάνω τον σφυγμό μου
και σαν την γη κοιτώ μαυρίζει τ’ όνειρό μου..

Σε είδα να διαφεύγεις την ύστατη στιγμή
όταν η πύρινη τρέλα σ’ αγκάλιαζε στη γη
σε είδα και θυμάμαι τα μάτια σου θαρρώ
γεμίσανε με τρόμο το απέραντο κενό

Μες τις φωτιές μείνανε κραυγές που σώπασαν στον χρόνο
και αφήσανε πληγές στο μέτωπο μου
στάχτη η ζωή το παράπονο μου που φύσηξε ξανά
και η στάχτη σκόρπισε στον δρόμο