Έχεις πετρώσει την καρδιά μου και δεν ξέρω
με τι να σπάσω αυτή την πέτρα τη σκληρή
συγχώρεση ζητώ ξανά απ’ τον εαυτό μου
έλα και πες μου πως αξίζει η ζωή

Μίλα μου, μίλα μου, δε με βλέπεις που πονάω
είναι αβίωτος ο δρόμος που με βάζεις να περνάω

Τη σιωπή σου αρχίζω πια να τη φοβάμαι
και μαύρες σκέψεις μου γυρνάν απ’ το μυαλό
κάθε φορά που σου ζητώ λίγη αγάπη
εσύ μου δίνεις τη σιωπή σου για να πιω