Στης Μονεμβασιάς το κάστρο βραδάκι ανέτειλες
έφεγγες ψηλά σαν άστρο και με μέθυσες

Στης Μονεμβασιάς το κύμα με παρέσυρες
χάθηκες μεσ’ τον αφρό του με τις μέδουσες.

Στης Μονεμβασιάς το βράχο σ’ ερωτεύτηκα
ταίρι στη ζωή να σ’ έχω ονειρεύτηκα.

Στην αυλή του ποιητή πάνω απ’ την πύλη
έμεινα να νοσταλγώ ρόδινα χείλη

Στη χαμένη Παναγιά τη Χρυσαφίτισσα
πήγα να προσευχηθώ και σ’ αναζήτησα.

Στης Μονεμβασιάς το φάρο σε περίμενα
είδα μόνο ένα γλάρο μέσα στα νερά.

Στης Μονεμβασιάς τα τείχη πέλαγο ανοίγεται
η καμπύλη της Σελήνης βαρκούλα γίνεται.