Μέσ’ τα τραγούδια κάτι σε κρατάει
ξενυχτάς και καπνίζεις νύχτα του Σαββάτου
θλιβερός τροβαδούρος έρχεται και πάει
τρύπιο καπέλο όψη θανάτου

Κάτι παλιάτσοι σκούζουν με βιολιά
σου χτυπάνε την πόρτα κι εσύ τους απλώνεις το χέρι
σε αμέτρητες πόρτες χτυπάνε και πάλι ξανά
την αλήθεια που κρύβουν
κανείς μα κανείς μας δεν ξέρει

Κλείνεις τα φώτα ντύνεσαι βαριά
σε χιλιάδες σταθμούς δρομολόγια μέσα στη σκόνη
μ’ αλκοόλ και τσιγάρο να λύνεις τους γόρδιους δεσμούς
μα η αλήθεια του τρύπιου καπέλου ποτέ δεν παλιώνει

Σε συνάντησα πάλι στης πόλης το γκρίζο κενό
πεταλούδα στη νύχτα γυμνή με φτερά τσακισμένα
σε μια αόρατη σκάλα ακουμπάς το παλιό σου κορμί
το ταξίδι μακρύ στων ματιών σου την άδεια αρένα