Είν’ τα τραγούδια μου τραγούδια λυπημένα
πάνω στο κέφι του δεν τα `πιασε κανείς
είναι με δάκρυα πικρά πλημμυρισμένα
είν’ τα τραγούδια της καρδιάς της ορφανής.

Περπατώ στις γειτονιές
και μαζεύω τους καημούς,
και με νότες λυγμούς
τι τραγούδι να γράψω;
Αν γελάσει η ζωή
θα γελάσω κι εγώ,
όταν κλαίει η ζωή
πώς μπορώ να μην κλάψω;

Μακάρι να `ταν η ζωή μας πανηγύρι
να `ταν της πίκρας το ποτήρι αδειανό
και των ονείρων το λευκό το τρεχαντήρι
να `βρισκε δρόμο μέσα στον ωκεανό.