Η σκοτεινιά που βούλιαξα δε σου ταιριάζει εσένα
Που όταν η μέρα χάραζε τα κάλλη σου πληθιαίναν
Όταν ξεπλέκεις τα μακριά μαλλιά μπρος στο καντήλι
Μεσονυχτίς ήλιος λαμπρός θαρρώ πως θ’ ανατήλει

Είπες φοβάσαι ν’ αγαπάς, τα πάθη θα σε κάψουν
Και έγιναν άυρα δροσερή και χόρεψαν μπροστά σου
Που θες να πας καρδούλα μου, σε ποια μεριά του κόσμου
Εγώ κλείνω τα μάτια μου και όλος είναι δικός μου

Μη μου μιλάς για του καιρού τα όμορφα τα μεγάλα
Πριν γεννηθώ στον έρωτα πέθανα για όλα τ’ άλλα
Πάρ’ τη ζωή μου πάρτηνε και τίποτα μη δώσεις
Κρίματα αν έχεις πάνω μου τα παίρνω ν’ αλαφρώσεις

Το βλέμμα μου στα ματιά σου σε εφτά βυθούς βουλιάζει
Σαν του καθρέφτη το γυαλί που άλλο γυαλί κοιτάζει
Κόρη τα χάδια σου κακό μου μελε να μου κάμουν
Που σ’ είχα και που σε χασα πληθαίνει η μοναξιά μου

Αχ να σε ξανάβλεπα στο απόφεγγο τσι δύσης
Να κατεβαίνεις τα σκαλιά να με καλωσορίσεις
Που `σαι να δεις το δάκρυ μου που το `να σπρώχνει τ’ άλλο
Πόσες φορές αστόχησα και ακόμα πόσες σφάλω.