Εσένα σκέφτομαι μα δε μιλώ για σένα
σιωπή με σώζει και σβήνω πολύ,
κι όταν στα χείλη φτάνουν λόγια πικραμένα
κόβω τις λέξεις με μαύρο γυαλί.

Κάνω τις σκέψεις μου πουλιά
και τις αφήνω μακριά να πετάξουν
στοργή να βρούνε κι αγκαλιά
όμως για σένα δεν έχω μιλιά.

Ποτέ μου δε μιλώ κι αν βρέχει στο μυαλό
στεγνά τα μάτια μπροστά σου κρατώ
κι όταν μελαγχολούν κι είναι σαν να μιλούν
σκύβω και κάτω στο χώμα κοιτώ.

Εσένα σκέφτομαι μα τίποτα δε λέω,
βουβά μιλάω, βουβά τραγουδώ,
κρυφά στενάζω, φανερά ποτέ δεν κλαίω,
παντού σε βλέπω χωρίς να `σαι εδώ.

Κάνω τις σκέψεις μου πουλιά
και τις αφήνω μακριά να πετάξουν
στοργή να βρούνε κι αγκαλιά
όμως για σένα δεν έχω μιλιά.

Ποτέ μου δε μιλώ κι αν βρέχει στο μυαλό
στεγνά τα μάτια μπροστά σου κρατώ
κι όταν μελαγχολούν κι είναι σαν να μιλούν
σκύβω και κάτω στο χώμα κοιτώ.

Κάνω τις σκέψεις μου πουλιά
και τις αφήνω μακριά να πετάξουν
στοργή να βρούνε κι αγκαλιά
όμως για σένα δεν έχω μιλιά.

Ποτέ μου δε μιλώ κι αν βρέχει στο μυαλό
στεγνά τα μάτια μπροστά σου κρατώ
κι όταν μελαγχολούν κι είναι σαν να μιλούν
σκύβω και κάτω στο χώμα κοιτώ.