Θὰ φύγω σὲ ψηλὸ βουνό, σὲ ριζιμιὸ λιθάρι
νὰ στήσω τὸ κρεβάτι μου κοντὰ στὴ νερομάνα
ν᾿ ἁπλώσω ἐκεῖ τὴν πίκρα μου, νὰ λυώσει ὅπως τὸ χιόνι.
Μὴ μὲ ρωτᾷς καλέ μου ἀϊτέ, μὴ μὲ ξετάζεις ἥλιέ μου!
Μὴν πιάνεσαι ἀπ᾿ τοὺς ὤμους μου καὶ με γυρίζεις
ἄνεμε!

φεγγαράκι μου!
Καλέ μου!
Αὐγερινέ μου!
Φέξε τὸ ποροφάραγκο!
Βοήθα ν᾿ ἀνηφορήσω!
Ρίχτε στὸ δρόμο συννεφιά νὰ μὴ γυρίσω πίσω!

Φέρνω ζαλιά στις πλάτες μου, τα χέρια των νεκρών
Στη μια μεριά έχω τα όνειρα, στην άλλη τις ελπίδες
Κι’ ανάμεσα στις δυό ζαλιές το ματωμένο στέφανο
Μὴ μὲ ρωτᾷς καλέ μου ἀϊτέ, μὴ μὲ ξετάζεις ἥλιέ μου!
Μὴν πιάνεσαι ἀπ᾿ τοὺς ὤμους μου καὶ με γυρίζεις
ἄνεμε!