Εσύ που μ’ είχες μάθει ν’ αγαπάω,
εσύ που φεύγεις δίχως αφορμή,
γιατί, γιατί δε βλέπεις που πονάω,
γιατί, γιατί, γιατί,
εσύ που ήλιος ήσουνα για μένα,
εσύ που ήσουν όλη μου η ζωή,
γιατί πήγανε όλα αυτά χαμένα,
γιατί, γιατί, γιατί.

Πώς φοβάμαι καρδιά μου μην πονέσεις μακριά μου,
να προσέχεις γλυκιά μου μήπως και πληγωθείς,
μα αν σε βρουν καταιγίδες και σου στήσουν παγίδες
μη διστάσεις κοντά μου εδώ να ξαναρθείς.

Μαζί όνειρα κάναμε, θυμάμαι,
μαζί όλα ήταν όμορφα για μας,
μα εσύ όλα τα σκόρπισες και πάνε,
γιατί, γιατί, γιατί,
εκεί, εκεί που πας τώρα πώς να `ναι,
εκεί δεν έχει όνειρα, φοβάμαι,
εκεί, εκεί που πας εγώ δε θα `μαι,
εκεί, εκεί, εκεί.

Πώς φοβάμαι καρδιά μου μην πονέσεις μακριά μου,
να προσέχεις γλυκιά μου μήπως και πληγωθείς,
μα αν σε βρουν καταιγίδες και σου στήσουν παγίδες
μη διστάσεις κοντά μου εδώ να ξαναρθείς.