Αφού το ξέρεις, πως παιδί είμαι τζιμάνι,
δεν τις μασάω τις κουτές σου μηχανές,
γιατί μεγάλωσα μεσ’ στο Πασαλιμάνι
και δε σηκώνω από γκρίνιες και φωνές.

Ο έρως πείσματα δε θέλει, να το ξέρεις,
στο ράφι μείναν σαν και σένανε πολλές,
σ’ έχω μισήσει, σου το λέω, να το ξέρεις,
θα με θυμάσαι, θα υποφέρεις και θα κλαις.

Μάθε, πως ήθελα, από καιρό να στρίψω
και ήρθ’ η ώρα κι η στιγμή να σου το πω,
δεν το βαστάω, θα στο πω, δε θα (σ)το κρύψω,
και δε σε θέλω, έπαψα να σ’ αγαπώ.