Πάλι την είδες, μ’ αυτή τη φορά
είχε άλλη μορφή, δεν είχε κοτσίδες
φορούσε γυαλιά, δεν ήταν ψηλή
τη συναντάς στα βαγόνια συχνά
Πανεπιστήμιο ή στην Ομόνοια πάει για ψώνια
ή απ’ τη δουλειά της γυρνά

Πάλι την είδες κι αυτή τη φορά
θα σε προσπεράσει
φρούδες ελπίδες
να πάταγες pause σ’ εκείνη τη στάση
να σταματούσανε οι κυλιόμενες
οι χαζογκόμενες να φεύγαν απ’ τη μέση
γιατί αυτή που σ’ αρέσει

Είναι το κορίτσι του μετρό
είναι το όνειρό σου το φθαρτό
είναι ο λόγος να ζεις
είναι δυο, είναι τρεις, είναι χίλιες δεκατρείς
κι εσύ τις ερωτεύτηκες όλες

Πάλι την είδες κι αυτή τη φορά
δε θα σε προσέξει
Θα `θελες να `σουν
λίγο πιο ωραίος ή λίγο πιο sexy
να την κοιτούσες κι αυτή να έλιωνε
να της ζητούσες κατ’ ευθείαν το τηλέφωνο
κι εκείνη να σου το έδινε

Πάλι την είδες, μα ξέρεις καλά
πως πάλι είναι άλλη
κι οι παρωπίδες λύτρωση
μόλις γυρνάς το κεφάλι
τι ευτυχία να ερωτεύεσαι για δευτερόλεπτα
και ύστερα το επόμενο κορίτσι να ονειρεύεσαι