Τι να πω που βραδιάζει κι όλα είναι μισά
η ζωή σαν νερό θα ξεφύγει.
Η αρχή μου γυμνή κι ο αέρας φυσά,
έχω μέρα μικρή, ορατότητα λίγη.

Κοιτά πόσο σεμνά προσπερνά η ευκαιρία
ό, τι άδικα χάνετε έχει μνήμη και γυρίζει. Φοβάμαι.
Σαν αγρίμι ξυπνά και μαζί του τριγυρνά τιμωρία
έτσι μένω εδώ, μια φορά να φωνάξεις και να ‘μαι.

Δες η πόλη αδειάζει. Κάτι εδώ ξαγρυπνά
ένα ψέμα σαν πετράδι γυαλίζει.
Η αρχή μου ζητιάνα, στέρφα γη που διψά
η αλήθεια πικρή, μένει ό,τι αξίζει.