Ξαναμπαίνοντας στο κόσμο μια καινούρια φορεσιά
πως να διάλεγα και τίνος, αποβλακωμένο κτήνος,
των πτωμάτων μοιρασιά

Έχω ράμματα πως είμαι μηχανοκίνητο τρελό
πως ξερνάω ομολογίες, ζητιανεύω σ’ απεργίες,
σκόνη καθαρή πουλώ

Αλλά συ που χρυσαφένιο ένα φως είν’ η ωδή σου
στους σπουργίτες το φεγγάρι με της Άνοιξης το σμάρι
φέρε πάνω στη χορδή σου

Στο καλό του γαϊδουράκι με δάκρυ ο Σάντσο ένα φιλί
τι να βρω να τραγουδήσω, τη Βρισηίδα δώσ’ μου πίσω
ποιανού το πόδι στο σκαλί

Μ’ όλα τα βιολιά σπασμένα παίζω για να θυμηθώ
να τι ψάχνω εδώ στη νύχτα όταν μένω και ρωτώ
άπορος Μεμέρ εγώ

Αλλά συ που χρυσαφένιο ένα φως είν’ η ωδή σου
στους σπουργίτες το φεγγάρι με της Άνοιξης το σμάρι
φέρε πάνω στη χορδή σου