Φύγε Νικόλα, φύγε κακούργο,
με μια κουβέντα μ’ έδιωξε παντοτινά,
μ’ είπε αλήτη, μ’ είπε πανούργο,
και στην καρδιά της τράβηξε μια μολυβιά.

Όμως βαθειά της ξέρει πως φταίει
πως θα υποφέρει και για `μένανε θα κλαίει.

Λέει δεν ξέρω πως ν’ αγαπάω
λέει πως πέτρα είν’ η καρδιά μου σκοτεινή,
λέει σκοτώνω ό,τι πονάω,
μισώ τον εαυτό μου κι εκείνος με μισεί.

Κι εγώ βαθειά μου ξέρω πως φταίω
πως θα υποφέρω και για `κείνηνε θα κλαίω.