Κυριακή πολύ πρωί μέρα κι αυτή
κοροϊδεύει, προκαλεί

Σκέψεις έρχονται πολλές μέσα απ’ το χθες
δε θυμάμαι πώς γιατί, φεύγεις εσύ

Δε σε ακούω να γελάς να τραγουδάς,
Δε σε βλέπω πουθενά

Σαν καθρέφτη σε ζητώ για να με δω
Ευχή μου η τρέλα μου κι εγώ, παραμιλώ

Γιατί δεν ήρθες χθες
στα όνειρά μου
μ’ αφήνεις και ξεχνάω
χτυπά η καρδιά μου

Μες στους δρόμους σου γυρνώ πού να σε βρω
Η πόλη σκίζεται στα δυο παραπατώ

Κλείνει ο κύκλος σιωπηλά, ασφυκτικά
δεν πηγαίνω πουθενά...

Κυριακή και η σιωπή μέρα κι αυτή
με ταράζει σαν γυαλί, με εξαντλεί

Τρεμοπαίζω σαν κερί, με μια πληγή
Βλέπω αυτό που θα συμβεί, δε θα συμβεί εσύ...