Έλα, έλα πιο κοντά να μας δεις
όλα, όλα τα πουλάμε εμείς.

Στο παζάρι του κόσμου οι ψυχές μας
περιμένουν να πάρουν σειρά,
απ’ τη μια κι απ’ την άλλη οι φωνές μας
και στη μέση τα παιδιά.

Τα παιδάκια που δεν τραγουδάνε,
που κοιτάνε με μάτια ανοιχτά,
απορούν, απορούν και ρωτάνε,
τάχα ποιος τα `χει κάνει ολ’ αυτά.

Όλα, τα πάντα, τα πάντα, τα πάντα,
τα πάντα, τα πάντα θέμα τιμής,
όλα, τα πάντα, τα πάντα, τα πάντα,
τα πάντα, τα πάντα μην απορείς.

Ο πατέρας μου κάνει τριάντα,
η μανούλα μου άλλες οκτώ,
έχω κι ένα τσουβάλι με σκέψεις,
δώσε κάτι και πάρ’ το κι αυτό.

Έλα, έλα πιο κοντά να μας δεις
όλα, όλα τα πουλάμε εμείς.

Ο Μαρκούζε κι ο Νίτσε παρέα
θα χορέψουν απόψε τανγκό,
θ’ ανεμίζουνε την ίδια σημαία
με πολύ ενθουσιασμό.

Τα παιδάκια, όμως, δεν τραγουδάνε,
μας κοιτάνε με μάτια ανοικτά,
μας κοιτούν, απορούν και ρωτάνε,
τάχα ποιος τα `χει κάνει ολ’ αυτά

Όλα, τα πάντα, τα πάντα, τα πάντα,
τα πάντα, τα πάντα θέμα τιμής,
όλα, τα πάντα, τα πάντα, τα πάντα,
τα πάντα, τα πάντα μην απορείς.

Και γι’ αυτό τα τραγούδια μας είναι
λυπημένα, μελαγχολικά,
όλα γύρω μας είναι χαμένα
κι ό,τι βλέπουνε λένε κι αυτά.