Ο χειμώνας στο Πλόβντιβ σού ήταν βαρύς
και η νιότη σου έρμαιο μοίρας σκληρής
τριαντάφυλλο ήσουν στων ρόδων τη γη
μα τ’ αγκάθια που είχες σού ανοίξαν πληγή.

Ο παράδεισος ήτανε τόσο κοντά
μα τον κρύβαν ψηλά, χιονισμένα βουνά
σού `παν πως στην αγκάλη του σαν θα βρεθείς
ό, τι άδικα σού `λειψε θα το γευτείς.

Τώρα το κορμί σου χιόνι σκέπασε
σαν το δέρμα σου λευκό
την ψυχή σου άγγελος τη φύτεψε
σε κήπο μυστικό στον ουρανό.

’Ησουν τριαντάφυλλο που ζήλεψαν
άνθρωποι μα και θεοί
τελικά την ευωδιά σου κέρδισαν
παράδεισοι που μάτι δε θωρεί.

Ο χειμώνας στον Άλιμο θα `ταν βαρύς
και η γύμνια σου έρμαιο νύχτας σκληρής
τριαντάφυλλο θα `σουν για μάτια θολά
και ροδόσταγμα για της ψυχής τα κενά.

Ο παράδεισος θα `χε καπνού μυρωδιά
κι οι ελπίδες σου θα `ταν ποτήρια αδειανά
με αγκάθια και πέταλα θα `χες δοθεί
σε φιλι μεθυσμένο, γιορτή θλιβερή

Τώρα το κορμί σου χιόνι σκέπασε .....