Φεύγουν τα ψαροκάικα
για τα νερά τα άλικα
και η ψυχή μου ταξιδεύει και μαζί τους χάνεται
μα στο μουράγιο δέθηκε
ένα κορμί που μπλέχτηκε
στα δίχτυα του έρωτα, εκεί που κάθε ζήση πιάνεται.

Όσους αιώνες κι αν μου λείψεις πάντα θα σε καρτερώ
θα `σαι ζουμπούλι και θ’ ανθείς
σ’ έχει ποτίσει η αγάπη μου μ’ αθάνατο νερό
γι’ αυτό ποτέ δε θα χαθείς.

Απ’ το μουράγιο λύθηκα
με την αρμύρα ντύθηκα
στις αβολάδες, στις φυκιάδες και στις ξέρες σε ζητώ
δυο μίλια απ’ την Αστροπαλιά
θα φιληθούμε όπως παλιά
η γεύση του αλατιού κάνει το στόμα σου πιο ποθητό.

Το θαλασσόδαρτο κορμί σου θ’ αγκαλιάσω στο βυθό
μ’ έχει λυγίσει ο χωρισμός
μες στο ναυαγισμένο στήθος σου θα μπω να κλειδωθώ
πέλαγος είναι ο καημός.