Πλανόδιος πωλητής μικρά νησιά γυρίζει
και το "Τογιότα" του στ’ ανήφορο μουγκρίζει
το `χει γεμάτο με σεντόνια,
μπρίκια, τσανάκια του πηλού,
μαντήλια, φούστες, παντελόνια,
ζαχαρωμένα γλυκά κουταλιού.

Την τύχη του αφήνει να τον οδηγήσει
τη μια στην Κάσο και την άλλη Αγαθονήσι
να διαλαλήσει την πραμάτεια
να τρέξουν νιες, γριές, παιδιά
να βρουν εκείνα τα κομμάτια
που συμπληρώνουνε τη μοναξιά.

Σπασμένο πρόσωπο και με στριφτό μουστάκι
μοσχοβολά ιδρώτα, σκόνη και ουζάκι
και η ψυχή του μ’ ένα "Τογιότα"
ταξίδια κάνει της σιωπής
σαν το καράβι που `χει για ρότα
νησιά της άγονης γραμμής.

Πλανόδιος πωλητής μικρά νησιά γυρίζει
κι είναι το γέλιο του σαν κύμα που αφρίζει
όταν φωνάζει προς τον κόσμο
"τα είδη μου μισοτιμής
σεντόνια που μυρίζουν δυόσμο
πουκάμισα υψηλής ραπτικής".

Το Καστελλόριζο, η Χάλκη και η Τήλος
τον καρτερούν όπως τον άνεμο ο μύλος
κάτι καινούριο για να φέρει
που θέλουν νιες, γριές, παιδιά
λες κι έχει τις μπογιές στο χέρι
που χρωματίζουνε τη μοναξιά.

Η μοίρα του τον κέρασε αλάτι μαύρο
και σαν κοιτάζει την ανατολή στην Πάτμο
μια αγάπη που `φυγε συλλογιέται
στου φεριμπότ την κουπαστή
σαν τα νησιά κι αυτός τυραννιέται
στη μοναξιά του τη βουβή.