Τα μάτια σου υγρά
όμως από χαρά
τα ίχνη του πολέμου πάνω στο κορμί
πόσο τ’ αγάπησα!

Ξορκίσαμε το χθες
της φρίκης τις πνοές
όταν του αδίκου κείνη την παλιά πληγή
σού γλυκοχάιδεψα.

Κι όταν σε φίλησα σ’ είδα ξανά
να βγαίνεις τρέχοντας απ’ τη φωτιά
με τα μάτια σου να ρωτούν "γιατί;
Μήπως έφταιξα που `μουν μικρό παιδί;"

Κι όταν σ’ αγκάλιασα σ’ είδα ξανά
να θες να ξεφύγεις απ’ τα θεριά
που δυο μπανανιές κι έναν ποταμό
κλέψαν απ’ της ζήσης σου το σκηνικό.

Μαζί σου έκλαψα κι είδα ξανά
να συγχωρείς σαν Χριστός τα θεριά
για να κρατηθείς μες στον κόσμο αυτό
για να σ’ αγαπήσω και ν’ αγαπηθώ.