Το σπίτι των θεών και των δαιμόνων
ποτέ δεν ήτανε στον ουρανό επάνω,
αχ, η καρδιά μου ας είναι η μάνα των κυκλώνων
ποιος παίζει πιάνο, ποιος παίζει πιάνο.

Η αγάπη, η αγάπη και το μίσος
ποτέ δεν ήτανε στα σύννεφα και ίσως
να `ναι στο αίμα μας που βράζει και κοχλάζει,
ποιος παίζει σάζι, ποιος παίζει σάζι.

Δε με τρομάζει που γυρνώ τις νύχτες μόνη
μα που το ψέμα την αλήθεια μου ματώνει,
δεν με τρομάζει που ο κόσμος δεν αλλάζει
μα έχω τρομάξει που κανένας δεν τρομάζει.

Η μάχη του κακού και των αγγέλων
θυμίζει πόλεμο του θέλω με τη μοίρα,
εκεί που σώζεσαι, υφάλων και σκοπέλων,
ποιος παίζει λύρα, ποιος παίζει λύρα.

Η αγάπη, η αγάπη και το μίσος
ποτέ δεν ήτανε στα σύννεφα και ίσως
να `ναι στο αίμα μας οι Καίσαρες κι οι Βρούτοι,
ποιος παίζει ούτι, ποιος παίζει ούτι.

Δε με τρομάζει που γυρνώ τις νύχτες μόνη
μα που το ψέμα την αλήθεια μου ματώνει,
δεν με τρομάζει που ο κόσμος δεν αλλάζει
μα έχω τρομάξει που κανένας δεν τρομάζει.

Δε με τρομάζει.

Δε με τρομάζει που γυρνώ τις νύχτες μόνη
μα που το ψέμα την αλήθεια μου ματώνει,
δεν με τρομάζει που ο κόσμος δεν αλλάζει
μα έχω τρομάξει που κανένας δεν τρομάζει,
δεν με τρομάζει που ο κόσμος δεν αλλάζει
μα έχω τρομάξει που κανένας δεν τρομάζει.