Μόνη σου πάλι τριγυρνάς
στα παιδικά σου στέκια
μες στα σκουπίδια μη ζητάς
να βρεις αυτό που αγαπάς
κανείς δεν έμεινε εκεί
κι η νύχτα έγινε πληγή.

Για πες μου
πώς αισθάνεσαι τη νύχτα
μ’ ένα όνειρο στο χέρι
κοφτερό γλυκό νυστέρι
κρύο σαν μαχαίρι
για πες μου
για τους φίλους που χαθήκαν
σαν καφέδες που χυθήκαν
τελικά βρεθήκαν;

Μόνη σου πάλι ξαγρυπνάς
σ’ αγκαθωτές αιώρες
θέλεις να κρύψεις πως πονάς
βρίζεις, ουρλιάζεις, ξεφυσάς
και νάτοι πάλι όλοι εκεί
ποιος θα σου πλύνει τη πληγή.

Για πες μου
πόσα πρόλαβες να ζήσεις
το κορμί σου πριν τσακίσεις
απ’ τον πόνο πριν λυγίσεις
ή πριν να με φιλήσεις
για πες μου
όμως κοίτα με στα μάτια
σου χρωστώ χρυσά παλάτια
ή όλα πράσινα άτια;