Έπαψες πια να μου μιλάς
για τόπους μακρινούς
για ξένους ήλιους που κοιτούν
ψηλά απ’ τους ουρανούς.

Κι αυτά που σχίζαν τις θολές
γραμμές των οριζόντων
φέρετρα γίνανε πλωτά
αλλόκοτων θανόντων.

Δεν πρόκειται σε κούληδων
να ξαναπάς το γλέντι
σε συζητήσεις με τρανούς
Κινέζους στοχαστές
ούτε με πόρνες στα κρυφά
θα ξαναπιείς αψέντι
καθώς το πλοίο σας ρηχά
τραβούν ναυαγιστές.

Ποτέ σου δε θα ξαναφάς
σκυφτά ρύζι με κάρι
μαζί με κατραμόκωλους
χαμένος στην Ασία.

Ποτέ σου δε θα ξαναδείς
ολόγιομο φεγγάρι
ούτε σε άλλους ναυτικούς
ξανά θα πεις αστεία.

Έπαψες πια να μου μιλάς
για των νησιών τη φύση
και πως στ’ Αλγέρι πίνουνε
το πιο γλυκό χασίσι.

Για την αρρώστια που’ λαβες
σε πόρτο ξενικό
και τον αράπη που άφησες
στυγνό απ’ τον πυρετό.