Ξυπνώντας απ’ το λήθαργο
τα μάτια μου ανοίγω
πέτρα το μαξιλάρι μου
σεντόνι μου η φωτιά
στέκομαι στον καθρέφτη μου
χαμογελώ για λίγο
και χύνεται το αίμα μου
από τη ματιά.

Πηγαίνοντας στο μπάνιο μου
γλιστράω στις λειχήνες
γυάλινος ο νιπτήρας μου
όξινο το νερό
σύρματα οι πετσέτες μου
τα ρούχα μου αλυσίδες
ντύνομαι μουρμουρίζοντας
''Πώς έφτασα ως εδώ;''

Ανοίγω το παράθυρο
να’ ρθει φρέσκος αέρας
σαν θειάφι ένα σύννεφο
μέσα μου θέλει να μπει
της λάβας δημιούργημα
είναι το φως της μέρας
που καίει τα πρωινά πουλιά
και πέφτουνε στη γη.

Ποτίζω τα λουλούδια μου
κοκτέιλ, χολή και ξίδι
αγκάθια αναρριχώμενα
φτάνουν στον ουρανό
έχω για κατοικίδιο
ένα μεγάλο φίδι
που με τυλίγει στο λαιμό
μέχρι να πνιγώ.

Σκύβω απ’ το περβάζι μου
κοιτώ τους άδειους δρόμους
δυο χέρια με σκουντούν δειλά
και πέφτω στο κενό
γεμίζει ο τόπος χρώματα
γελάω απ’ τους πόνους
κοιτάζω στο παράθυρο
και βλέπω πως είμαι εγώ.