Πειρασμέ, απροσάρμοστη νιότη μου
μιά ζωή τριγυρνάς στο Αιγαίο.
Τι ζητάς ούτ’ εσύ δεν κατάλαβες
και μου λες πως εγώ πάλι φταίω..

Που θα φτάσεις την τρέλα σου
τα μαλλιά που θα λούσεις
αστραπές σ’ αυλακώσανε
μα δε λες να μ’ ακούσεις..

Πειρασμέ, ακριβέ μου δασμέ
τι να κάνω με σένα,
να χαθώ ή να μείνω εδώ,
ν’ ανεβώ στην αρένα..
Στην καρδιά να καρφώσω σπαθί,
την καρδιά να νικήσω,
να μπορέσω να ζήσω..

Αδερφέ, κουρασμένη ψυχούλα μου
μιά ζωή μυστικά θα μας δένουν
συμβουλές κι αν μου έδωσες χάθηκαν
σαν σκαριά πουν τρυπήσαν και γέρνουν.

Πού να σ’ εύρω υπόσταση
εαυτέ μου πού νάσαι
ο σεισμός σε πλησίασε
κι εσύ μέσα κοιμάσαι..