Ακόμα νιώθεις μεσ’ στο ξύλο την ανάσα
χιλιάδων που δουλεύαν εδώ μέσα,
ακόμα η σκάλα από τα βήματά τους τρίζει
και κάτι προς τα πίσω με γυρίζει.

Ακόμα κι όταν μ’ ένα ποτηράκι
επάνω στο πλακόστρωτο γυρίζω,
απ’ τα ψηλά, κοιτώντας, τα παράθυρα,
μου φαίνεται πως κάτι αντικρίζω.

Φιγούρες πιο παλιές από άλλες εποχές.

Σαν στοιχειωμένο κάστρο στέκει τώρα
που την παλιά του μοίρα έχει ξορκίσει,
κι όσο βραδιάζει και περνάει η ώρα
η μνήμη του στη νύχτα θ’ απολύσει.

Ακόμα κι όταν μ’ ένα ποτηράκι
επάνω στο πλακόστρωτο γυρίζω,
απ’ τα ψηλά, κοιτώντας, τα παράθυρα,
μου φαίνεται πως κάτι αντικρίζω.

Φιγούρες πιο παλιές από άλλες εποχές.

Ακόμα κι όταν μ’ ένα ποτηράκι
επάνω στο πλακόστρωτο γυρίζω,
απ’ τα ψηλά, κοιτώντας, τα παράθυρα,
μου φαίνεται πως κάτι αντικρίζω.