Σαν ξημερώνει βλαστημάν τα κοκόρια
στο πέρασμά σου γιατί τα ξυπνάς
μα, αχ, δεν τελειώνει τούτη δω η στεναχώρια
πάντα στις πέντε στη στάση γυρνάς

Και τ’ απόγευμα όλοι στην πλατεία
μιλάμε για την τύχη και για πολιτική
κάνουμε όνειρα, σχέδια κι αστεία
και λέμε πως θ’ αλλάξουμε τούτη τη ζωή

Σαν ξημερώνει φασαρία στη στάση
για να μη χάσει κανείς το αστικό
πέντε και δέκα στο βοριά και στ’ αγιάζι
γιατί γκρινιάζει πολύ τ’ αφεντικό