Μόνος μου πάλι τριγυρνώ
στα παιδικά μου στέκια
μες στα παιχνίδια ίσως σε δω
και μες στη σκόνη σου χαθώ
και θα’ ναι, λέει, όλοι εκεί
κι η νύχτα έγινε γιορτή.

Για πες μου
πώς αισθάνεσαι τη νύχτα
με την κούκλα σου στο χέρι
κι η μαμά κρατάει μαχαίρι
όμως που να ξέρει
Για πες μου
που όλοι οι φίλοι μας χαθήκαν
σαν καφέδες που χυθήκαν
κι απ’ το χάρτη ξεγραφτήκαν.

Μόνος μου πάλι ακουμπώ
σε χέρια καρμανιόλες
και πριν προλάβω να σ’ αρνηθώ
τα χρόνια γίναν ώρες
και νάτοι πάλι όλοι εκεί
ποιος θα τραβήξει το σχοινί.

Για πες μου
πόσα πρόλαβες να ζήσεις
τη ζωή σου πριν χαρίσεις
στο σκοτάδι πριν μ’ αφήσεις
ή πριν να μ’ ακουμπήσεις
Για πες μου
όμως κοίτα με στα μάτια
μου χρωστάς χρυσά παλάτια
ή μήπως πράσινα άτια.